Orzekanie o niepełnosprawności - autyzm. 18 czerwca, 2015. Edukacja. Orzeczenie o niepełnosprawności potrzebne jest do uzyskiwania ulg i wsparcia finansowego. W artykule opisujemy sprawy formalne związane z orzeczeniem, istotne z perspektywy rodzica dziecka ze spektrum autyzmu. Podstawą prawną do orzekania o niepełnosprawności jest
ten tekst przeczytasz w 3 minuty Czy to prawda, że pierwsze objawy autyzmu można zauważyć u kilkumiesięcznego niemowlęcia? Jakie to mogą być objawy? Shutterstock Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Pierwsze objawy autyzmu pojawiają się najczęściej przed ukończeniem przez dziecko 3 roku życia. Jednak z badań oraz relacji rodziców wynika, że często dostrzegają oni pewne niepokojące ich zachowania nawet już w pierwszym roku życia dziecka. Dzieci, u których później może rozwinąć się autyzm mają trudności z nawiązywaniem kontaktu wzrokowego, są mało zainteresowane innymi osobami, nie zwracają uwagi na twarze innych, nie dzielą uwagi (np. jeśli dorosły patrzy na przedmiot, to zdrowe dziecko chce sprawdzić na co patrzy dorosły i patrzy na przedmiot, a potem znów patrzy na twarz dorosłego). Są blade mimicznie. Ich buzia, ciało są mało ekspresyjne. Mają trudności z posługiwaniem się gestami. Bardzo często dzieci te nie wskazują, gdy zobaczą coś ciekawego, nie przynoszą rodzicom interesujących ich rzeczy np. książeczki, kamyka. Czasem sprawiają wrażenie, jakby nie słyszały. Nie zawsze reagują na własne imię, wydaje się, że nie rozumieją co się do nich mówi. Lepiej reagują, gdy polecenie poparte jest gestem niż po prostu mówione. Nie potrafią bawić się „na niby” – udawać, że karmią lalkę, gotują, wożą cegły na budowę samochodem itd. Jeśli chcesz kontrolować prawidłowy rozwój swojego dziecka, możesz wykonać badania diagnostyczne, w których skład wchodzą TSH, IgE całkowite oraz glukoza. U dzieci z autyzmem mowa nie rozwija się prawidłowo. Niektóre dzieci nie mówią, a przy tym nie kompensują braku mowy mimiką, gestami. U innych dzieci z zaburzeniami spektrum autyzmu mowa początkowo rozwija się prawidłowo – pojawiają się pierwsze słowa, czasem nawet zadania, a potem następuje regres. Dziecko nagle lub stopniowo przestaje mówić, komunikować się z otoczeniem. W przypadku dzieci z Zespołem Aspergera trudno jest w pierwszych latach życia dostrzec nieprawidłowości w rozwoju mowy. Te dzieci mówią dużo, mają bogate słownictwo. Ze względu na dobry rozwój mowy bywają określane jako „mali profesorowie”. Dopiero w wieku kilku lat dostrzega się, że dzieci te mają trudności z prowadzeniem dialogu, są zainteresowane tym co same mówią, a nie tym co ma do powiedzenia partner interakcji itp. U niektórych dzieci obserwujemy także tzw. manieryzmy ruchowe – trzepotanie rączkami, kołysanie się, obracanie się w kółko. Poza tym dzieci z autyzmem często szeregują przedmioty, nie tylko swoje zabawki. Potrafią długo wpatrywać się w obracający się bęben pralki, kręcić kółkami samochodów. Czasem sprawiają wrażenie jakby nie słyszały, podczas gdy niektóre dźwięki powodują ich krzyk, zasłaniają wtedy uszy. Zdarza się, że lubią mocny ucisk i wciskają się miedzy oparcie kanapy, a ścianę, ale też bywa, że unikają dotyku, szczególnie delikatnego. Dodatkowo rodzice często relacjonują problemy dzieci z jedzeniem (niejadki, jedzenie tylko kilku wybranych produktów), kolki w niemowlęctwie, problemy z brzuchem (zaparcia lub biegunki), problemy ze snem (trudności z zasypianiem, bardzo krótki, niespokojny sen, wybudzanie się w nocy z płaczem, krzykiem). Fundacja SYNAPSIS Podejrzewasz u swojego dziecka autyzm? Porozmawiaj z lekarzem o swoich wątpliwościach. Skorzystaj z opcji wizyty online i bez wychodzenia z domu skonsultuj się z wybranym specjalistą. Porady ekspertów mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie. Psycholog - umów się na wizytę ADVICE 6 mitów na temat autyzmu, z którymi trzeba się rozprawić. Co należy wiedzieć o autyzmie i zespole Aspergera? W społecznej świadomości dziecko z autyzmem jest niepełnosprawne intelektualnie, a zespół Aspergera traktuje się jak fanaberię. Myśląc o spektrum autyzmu mamy też... Agnieszka Mazur-Puchała Spektrum autyzmu to nie wyrok. Udowadnia to 12-letni Szymon Spektrum autyzmu jest diagnozowane coraz powszechniej. Autyzm czy zespół Aspergera nie są chorobami, a raczej innym sposobem postrzegania świata. Nie da się tego... Materiały prasowe Jakie są objawy autyzmu? Jedno na sto dzieci w Polsce ma zaburzenia ze spektrum autyzmu. Jakie oznaki powinny wzbudzić niepokój rodziców? Spektrum autyzmu - charakterystyka, przyczyny i objawy Spektrum autyzmu to szerokie pojęcie obejmujące swoim znaczeniem różne zaburzenia autystyczne. Choroby o charakterze autystycznym zazwyczaj są wykrywane i... Monika Wasilonek Spektrum autyzmu - co to jest? Objawy i przyczyny występowania zaburzeń Autyzm to potoczna nazwa określająca szereg możliwych zaburzeń zaliczanych do spektrum autyzmu. Poszczególne zaburzenia składające się na spektrum autyzmu różnią... Szczepionka DTP - charakterystyka, kalendarz szczepień, skutki uboczne Szczepionka DTP to określenie szczepionki ochraniającej nas przed błonicą, tężcem i krztuścem. Szczepionka ta jest podawana w czterech dawkach. Należy je podać... Marta Pawlak | Onet. Autyzm atypowy – co to za schorzenie? Autyzm atypowy to jedna z odmian autyzmu, która diagnozowana jest w nieco późniejszym wieku niż statystyczne rozpoznanie autyzmu u dzieci. Autyzm polega na... To może być autyzm! Na co zwrócić uwagę? Autyzm należy do całościowych zaburzeń rozwoju i ujawnia się przed czwartym rokiem życia. W Polsce autyzm dotyka jedno na sto dzieci. Objawy choroby wiążą się... W Europie ma go pięć milionów ludzi „Ktoś zatyka uszy, macha rękami, dziwnie się kiwa” – taka jest „świadomość” jego objawów. Dziś Światowy Dzień Wiedzy o Autyzmie. Pacjenci, ich rodzice i... Barbara Skrzypińska Seksualność osób z autyzmem. Od dzieciństwa do dorosłości. (A)utyzm. (S)eksualność. (D)ylematy. Od dzieciństwa do dorosłości. Od psychoedukacji do budowania związków – pod tym hasłem odbędzie się w dniach 14-15 listopada...
SPECTRUM ASC-MED DIAGNOZA, TERAPIA I EDUKACJA. SPECTRUM ASC-MED zajmuje się diagnozą oraz interwencją terapeutyczno-edukacyjną w zaburzeniach ze spektrum autyzmu (ASD) stosując standardy i rekomendacje, które obowiązują w krajach anglosaskich. Witam serdecznie, proszę o Pani opinię. Mój synek niedawno skończył 4 lata. Jego rozwój mowy jest wolny, mówi o sobie w pierwszej osobie, np. "chcę pić" i stara się powtarzać za mną wyrazy i wypowiada ich coraz więcej, ale wciąż jest ich za mało. Obecnie wypowiada około 100 słów i łączy je w góra 2-3 proste wyrazy. Zazwyczaj reaguje na imię odpowiadając "tak mama" lub "co", chociaż nie zawsze, np. gdy ogląda bajkę, jest skupiony głównie na niej i czasem muszę powtarzać jego imię kilkakrotnie, żeby zareagował. Komunikuje bez problemu swoje potrzeby i mówi np. że chce umyć ręce i raczej jest samodzielny (sam je i pije, sam potrafi się ubrać, choć zazwyczaj mu pomagam, sam korzysta z toalety i myje ręce). Uśmiecha się bardzo często, śmieje się do ludzi i z bajek. Naśladuje rzeczy z bajek, np. piosenki lub występy czy tańce. Zazwyczaj nie unika kontaktu wzrokowego, ale czasem nie chce na mnie popatrzeć, mimo że słyszy, co mówię, bo odpowiada. Jeśli mówi coś do mnie to łapie mnie za twarz i kieruje na swoją i wtedy patrzy mi w oczy i tłumaczy, o co mu chodzi. Nie awanturuje się w domu ani w sklepie. Gdy jesteśmy w sklepie, jest grzeczny, pokazuje tylko palcem, co chce dostać lub sam po to sięga. W kolejce do lekarza jest w miarę grzeczny, jednak kiedy wejdziemy do gabinetu, szybko chce z niego wyjść. Kiedy coś mu pokazuję, patrzy na to i jak pytam, co to, to odpowiada. Nie ma czegoś takiego żeby chwytał moją rękę jak chce coś dostać. Słyszy dobrze, gdyż robiliśmy badania i rozumie, co do niego mówię, bo wykonuje zazwyczaj moje polecenia, ale czasem jak np. ogląda bajkę mam wrażenie, że mnie nie słucha. Wskazuje przedmioty palcem i obrazki w książeczkach i na niektóre swoje części ciała. Bardzo lubi oglądać bajki, ale są one różne na tv i w Internecie. Słucha też piosenek po angielsku i też stąd nauczył się liczyć do 10 po angielsku. Zazwyczaj bawi się misiami, chociaż ma swojego ulubionego kotka, którego praktycznie nie opuszcza, karmi go, śpi z nim, przykrywa go do spania, udaje, że daje mu pić, myje go. Nie ma czegoś takiego, że musi chodzić tylko jedną drogą, gdyż chodzimy na spacery w różne strony, różnymi drogami i jeździmy różnymi autami i nigdy nie było z tym problemu. Nie kręci się w kółko ani innymi przedmiotami. Je tylko wybrane przez siebie, ulubione rzeczy (kotlety, jajecznicę, niektóre zupy, parówki, różne owoce, słodycze, frytki. Nie lubi chleba, ziemniaków). Lubi się przytulać, sam przychodzi lub woła mnie albo inne bliskie mu osoby i przytula wołając "tulimy". Często się przytula, w szczególności jak narozrabia i buziaki też daje bez problemu. Nie ubija się, nie okalecza ani nic z tych rzeczy. Głowę myje bez problemu i nie ma problemu z obcinaniem paznokci czy czyszczeniem uszu. Jedynie nie lubi się strzyc. Czasem marudzi, ale tłumaczę mu wszystko i odpuszcza. Czasem w przedszkolu dziwnie się zachowuje, ponieważ zazwyczaj jest w porządku, ale czasem się rozbiega i przewróci się i np. potrąci jakieś inne dziecko. Zdarza się, że gdy tam jest i coś nie jest po jego myśli to uderzy kogoś tym swoim kotkiem maskotą. Z tego co wiem to bawi się z dziećmi coraz więcej, ale woli sam. Lubi się kąpać i nie boi się wody, lubi spacery i jazdę samochodem. Nie trzaska szafkami i nie świeci i nie gasi światła bez potrzeby. Naśladuje głosy zwierząt, cieszy się bardzo na mój widok i bliskich mu osób. Nie boi się schodów. Przesypia ładnie całe noce. Nie łapie się za uszy, nie buja się i nie powtarza słów bez sensu. Nie wypowiada liter "k" i "r", zastępuje je literami "l" oraz "ł". Jeśli bawi się autkiem to jeździ nim. Używa gestów - wskazuje palcem, pokazuje "cześć" i "papa", kiwa głową. Chce kontaktu, nie lubi być sam, często mnie wtedy woła. Inicjuje zabawy, np. w chowanego lub rzucanie czy kopanie piłką, ale nie potrafi się bawić w zabawy typu "w sklep". Najchętniej biegałby i skakał. Nie odczuwa niechęci do dźwięków, hałasu czy bycia w tłumie. Nie zauważyłam też żadnych rytuałów w jego działaniu, poza tym, że wszędzie zabiera swojego kotka. Odpowiada "tak" lub "nie" na pytania. Jesteśmy zapisani do poradni autyzmu w Rzeszowie, ale dopiero na czerwiec jest termin. Proszę o poradę czy moje dziecko ma autyzm? Czy to może być coś innego? Kamila Szanowna Pani, na podstawie opisanych przez Panią zachowań synka, trudno stwierdzić u niego zaburzenia ze spektrum autyzmu (chociaż nie mogę ich również wykluczyć), bez wątpienia jednak rozwój jego mowy jest znacznie opóźniony. Być może właśnie z tego powodu trudno mu nawiązywać relację z rówieśnikami. Bez względu na diagnozę, warto niezwłocznie rozpocząć terapię. Proszę skontaktować się z jednym z terapeutów Metody Krakowskiej (listę certyfikowanych znajdzie Pani na stronie i zacząć pod okiem specjalisty stymulować rozwój synka. Bez wątpienia, oglądanie bajek w tv czy Internecie (a więc stymulacja obrazem), nie pomaga synkowi w nauce mowy, radzę więc ograniczyć je do minimum. Z poważaniem, Magdalena Gaweł 21 Sierpień 2020. #7. Moj 3,5 letni syn czasem zachowuje sie podobnie, ale ja nigdy tego nie ciagne. Dotyczy to tylko jedzenia. Jak byl mlodszy tez czesto mial na cos ochote, ale nie byl w stanie sie przemoc zeby wziac pierwszy kes. Po kilku probach, takich jak u Was, nauczylam sie odpuszczac. "nie, to nie". Fundacja SCOLAR będzie wdzięczna za każdą darowiznę. Dzięki tym pieniądzom możemy ofiarować diagnozę oraz programy terapeutyczne i edukacyjne dla dzieci, których Rodzice są w trudnej sytuacji materialnej. Pieniądze można wpłacać na konto Fundacji, a w tytule napisać: „darowizna na cele statutowe”.VW bank Polska SA 38 2130 0004 2001 0317 1832 0001Pamiętaj…Możesz pomóc dzieciom, oddając 1% podatku w ramach rocznych rozliczeń z Urzędem Skarbowym. KRS: 0000213131 Odp: Prośba o pomoc - Mateuszek 3,3 latka, świeżo rozpoznany autyzm. « Odpowiedz #3 : Maja 18, 2015, 09:30:32 ». Szanowna Pani odradzam metodę Tomatisa (piszę na podstawie własnych doświadczeń oraz na podstawi rozmowy z prof. Manfredem Spitzerem). Polecam naturalną stymulację integracji sensorycznej: (proste prace domoweZdjęcie chłopca / Shutterstock Autyzm dotyka około 1 proc. ludzi na świecie, według danych Centers for Disease Control and Prevention. Jest to niepełnosprawność, która trwa całe życie i wpływa na to, jak chory komunikuje się oraz odnosi do innych ludzi. W związku z tym, że autyzm jest powszechnie nierozumiany, eksperci przygotowali pięć pytań, które mogą pomóc rodzicom rozpoznać wczesne oznaki przypadłości. Następna stronaWspomaganie rozwoju dziecka z autyzmem i zespołem Aspergera obejmuje dzieci, u których zaobserwowano objawy zaburzeń. Rodzice, którzy mają obawy, że rozwój ich malucha nie przebiega prawidłowo, mogą starać się o wdrożenie terapii. Podstawą jest dokładna diagnoza, która określi jakimi deficytami jest obarczone dziecko. Autyzm przez wiele osób nazywany jest zamknięciem się we własnym świecie. Co ciekawe, nie jest to wcale dalekie od rzeczywistości. Jak wyglądają objawy autyzmu u dziecka? Jak rozpoznać, że dziecko ma autyzm? O tym można przeczytać w poniższym tekście! Autyzm to zaburzenie rozwoju mózgu. Pod jego wpływem dziecko ma problemy z nawiązywaniem relacji międzyludzkich. Pierwsze objawy autyzmu u dziecka mogą pojawić się w wieku 2-3 lat, a nawet szybciej. Przede wszystkim dziecko będzie miało problemy z komunikacją. Trudności będą sprawiać mu mówienie o własnych uczuciach lub potrzebach, czy przedłużająca się rozmowa. Prawdopodobnie maluch będzie unikał też kontaktu wzrokowego i nie reagował na swoje imię oraz polecenia. Ponadto objawem autyzmu u dziecka może być też nadmierne zainteresowanie konkretnym przedmiotem lub tematem. Kiedy już coś przyciągnie jego uwagę, będzie chciał poświęcać nowej pasji cały wolny czas. Co więcej, dziecko z autyzmem często jest pedantyczne, powtarza ciągle te same słowa, gesty bądź ruchy. Jak rozpoznać czy dziecko ma autyzm? Rodzic, który obawia się, że dziecko ma autyzm i zastanawia się, jak to rozpoznać powinien prowadzić czujną obserwację. Najmłodsze pociechy w przypadku tego zaburzenie nie gaworzą, nie reagują na swoje imię, nie patrzą na wskazane przedmioty, czy nie wykonuje najprostszych gestów. Poza tym nie wykazują zainteresowania ludźmi, rzeczami, czy zabawą. Natomiast starsze dzieci nie chcą bawić się z rówieśnikami, niewiele bądź wcale mówią o sobie, nie angażują się w życie rodzinne, pozostają obojętne na uczucia rodziców i innych osób. Mogą być też bardziej wrażliwe na światło, dźwięki lub dotyk. Czasami także nie chcą urozmaicać swoich posiłków, znacznie bardziej wolą te powtarzalne. Co prawda, sama obserwacja dziecka nie wystarczy, jedynie może naprowadzić rodziców na odpowiednie wnioski. Rozpoznania autyzmu może dokonać tylko lekarz poprzez wykonanie szeregu badań. Czy wszystkie dzieci z autyzmem zachowują się tak samo? Oczywiście, że nie. Dziecko z autyzmem może mieć więcej lub mniej objawów, lub zaburzenie jest bardzo znikome. Ponadto wczesne rozpoznanie schorzenia może załagodzić część objawów i dziecko nauczy się artykułować własne potrzeby oraz zacznie nawiązywać bliższe relacje. Warto zaznaczyć, że dzieci z autyzmem do obcych podchodzą z dużą rezerwą. Przy kontaktach należy zwrócić szczególną uwagę, aby nie cofnęły się już poczynione postępy. Przede wszystkim trzeba poszukać przyczyny i starać się ją usunąć. Zastanów się, co może być przyczyną stresu u malca. Może go wywoływać rodzinny konflikt, brak rutyny w życiu dziecka, brak konsekwencji w wychowaniu. Maluch musi mieć ustalone godziny posiłków, snu, musi znać klarowny system zakazów i nakazów.
Autyzm diagnozuje się u około 1 na 100 dzieci w Europie. Występuje u chłopców 4 razy częściej niż u dziewczynek. W ostatnich latach badacze autyzmu sugerują, że objawy u dziewczynek wyglądają trochę inaczej niż objawy u chłopców. Przez to dziewczynki w spektrum autyzmu mogą nie otrzymywać diagnozy lub otrzymywać ją późno.
Witam, jestem mamą dwuletniego chłopca (2lata i 2 miesiące), chciałam opisać naszą sytuację i zapytać czy to może są objawy autyzmu czy nie. Przeczytałam już mnóstwo opisów, teorii i opinii i troszkę mnie to zaniepokoiło. A więc, Kuba nie mówi, to jest najważniejsze, wydaje z siebie mnóstwo odgłosów, na samochód mówi brum brum, a zamiast mama mówi "maa" i tyle. Czasem zdarzy mu się powiedzieć "nie". Jeżeli coś chce, ciągnie mnie w dane miejsce i muszę się domyślać. Jeżeli mu mówię, że "nie wolno" przeważnie słucha, chyba że jest bardzo uparty to wtedy nie chcę usłuchać, ale to chyba akurat normalne. Gdy czytamy książeczkę sam sobie przewraca strony i ogląda obrazki, ale jak się go pytam gdzie jest np. pies, to nie pokaże, tylko po prostu ogląda. Ogólnie bardzo lubi książeczki, potrafi sam siedzieć i oglądać je przez około 10 minut. zauważyłam też, że jak je sobie czyta to pokazuje tam paluszkami, ale jak go spytam to nic. Mamy taką jedną książeczkę w której przychodzi żuk i puka w okno, i gdy tylko powiem "puk puk puk" Kuba puka w okno w książeczce, nie wcześniej nie później tylko czeka aż powiem "puk". Bardzo dużo bawi się sam, idzie do bawialni bierze klocki lub samochody i dziecka nie ma... Chodzę z nim do centrum dziecięcego, gdzie może pobawić się z innymi dziećmi, w zasadzie byliśmy tam dopiero dwa razy, za pierwszym razem trafiliśmy na porę lunchu Kuba był po śniadaniu to nie jadł, poszedł oglądać zabawki, za drugim razem była masa dzieci około 15 i Kuba trzymał się z boku. Znalazł sobie zabawkę, potem wymienił na inną i później na jeszcze inną, ale z dziećmi się nie bawił, jest tam także takie specjalne pomieszczenie "soft room" i tam dzieciaki biegają skaczą wspinają się i szaleją no więc Kuba szaleje razem z innymi i strasznie się cieszy. Na tych zajęciach był dopiero dwa razy. Gdy sadzam go przy stoliku i próbuję go uczyć mówić "a o mama auto tata nie tak" to siedzi dość nawet grzecznie, ale nie powtarza nawet nie stara się. Bije sobie brawo i kiwa głową nie-nie. siedzi i patrzy na mnie ze zdziwieniem. a gdy tylko pada hasło "odkurzanie" lub "kąpiel" Kuba jest pierwszy w kolejności! Uwielbia się przytulać! Jeden wielki przytulak. Rano gdy wstaję, idę do niego do sypialni siedzimy na łóżku i się musi wyprzytulać około 2-4 minut, potem idziemy do zabawek. Niektóre pokarmy je, bądź stara się jeść sam. Kubuś ma młodszą siostrę i można powiedzieć, że ją ignoruje. Czasem jej da buzi jak go poprosimy. Ja wiem, że dwa latka to jeszcze mało, ale najbardziej się martwię, o to, że nic nie mówi. Proszę mi poradzić czy jest się czy martwić i czy może już wybrać się do specjalisty? Dodam, że mieszkamy w UK, ale w domu posługujemy się wyłącznie językiem polskim, tylko w tym centrum dziecięcym po angielsku. Może przez to, że dziecko słyszy dwa języki ma problem... Już sama nie wiem proszę o radę. Ogólnie najbardziej się obawiam tej ignorancji z jego strony, chyba że usłyszy coś co mu pasuje, to wtedy reaguje od razu... Lubi bajki, zabawę w chowanego, ślicznie kopie i rzuca piłkę, a w wannie szaleje, wyrzuca takie plastikowe piłeczki i patrzy na mnie czy je wrzucę, a przy tym tak bardzo się śmieje gdy się do niego uśmiecham. On przeważnie oddaje uśmiech. tak samo gdy się czyms bawi, a powiem tylko idzie rak... albo "sssss" że niby wąż, to od razu się śmieje i zaczyna uciekać i patrzy na mnie czy go złapię. Jak dzwoni telefon to go bierze i przystawia do ucha... proszę o poradę. Dziękuje. Dodam też, że nie zawsze on reaguje na swoje imię zwłaszcza jak się bawi... czasem myślę, że mnie słyszy jak go wołam, ale on nie chce po prostu bo roni taki gest jakby tupniecie czy cos i male "buczenie" takie króciutkie, albo jak go pytam po tysiac razy "popatrz na mnie' to czasem zaczyna płakać... i tak patrzy na mnie smutny, ja nigdy wcześniej nie robiłam z nim czegoś takiego, jak sadzanie przy stoliku i mówienie do niego... Tylko tyle co podczas zabawy... aha i nie reaguje on złością na nowe rzeczy, wręcz przeciwnie kiedyś rozłożyliśmy sofę u niego w bawialni, to szalał po niej i było go trudno zabrać. Dzisiaj powiesiliśmy mu obrazki zwierząt na ścianie (będziemy go próbować uczyć odglosow albo żeby pokazal palcem, bo tez nie chce za bardzo) to się cieszył i co chwila na nie patrzył ale jak chciałam mu pokazać jak robi kot czy pies to rozlewał mi się w rekach i nie chciał... o i dzisiaj nauczył się robić "idzie rak" a pokazałam mu raptem dwa razy. Pytanie przesłała Pani Patrycja Droga Pani Patrycjo, w dniu 2 lutego odpowiedziałam Pani na forum Powtarzam tę odpowiedź: Jestem bardzo zaniepokojona opisem zachowania Synka. Wiele zachowań wskazuje na spektrum autyzmu. Proszę zapoznać się z moją książką "Wczesna diagnoza i terapia autyzmu", a przede wszystkim rozpocząć natychmiastowe ćwiczenia. 1. Program słuchowy "Słucham i uczę się mówić" - "Samogłoski i wykrzyknienia", "Wyrażenia dźwiękonaśladowcze" - Kuba na razie nie ma wspólnego pola uwagi z dorosłym, a fakt ten uniemożliwia mu uczenie się języka w sposób naturalny. Na razie proszę zaniechać zabaw z dziećmi. Terapie funkcji społecznych rozpoczynamy od diady i od domu!!! Jeśli Pani przyjedzie na Święta Wielkanocne do Polski radzę spotkać się z którymś terapeutą ze Szkoły Krakowskiej (terapeuci i miasta, w których mają gabinety - na stronie Wiele matek mieszkających w UK przyjeżdża na konsultację, otrzymują program i realizują go w domu. Kuba jest mały i jeszcze można odwrócić złe zrządzenia losu. Proszę pamiętać o całkowitym zakazie oglądania telewizji (nawet polskiej), korzystania z komputera, a także WSZYSTKICH ZABAWEK DŹWIĘKOWYCH. Gorąco namawiam do natychmiastowego rozpoczęcia terapii. Dzieci, które rozpoczęły terapię w drugim roku życia chodzą potem do masowych szkół i tylko my pamiętamy o ich wcześniejszych kłopotach. Jednak musi Pani mieć świadomość, że dziecko, które nie mówi do końca drugiego roku życia INACZEJ rozwija swoje myślenie (głównie obrazowe) i przeżywa głęboką traumę z powodu braku komunikacji językowej, która jest właściwa każdemu człowiekowi. Serdecznie pozdrawiam Jagoda Cieszyńska
Terapia autyzmu w przypadku osób dorosłych jest bardzo różnorodna – wszystko zależy od tego, jak autyzm objawia się w konkretnym przypadku. To pozwala skupić się na najważniejszych, najbardziej utrudniających życie aspektach autyzmu. Bardzo dobre efekty w terapii autyzmu daje terapia w nurcie poznawczo-behawioralnym.#1 Witam wszystkich Chcialabym poruszyc nowy watek dotyczacy autyzmu dzieciecego i problemow z tym zwiazanych (opieka, wychowanie, problemy z zachowaniem dziecka, relacje z nieautystycznym rodzenstwem, itp.) Mam 29 lat i dwojke dzieciaczkow (synka 5,5 lat i coreczke 2 lata). Syn ma zuberzenia autystyczne w stopniu lekkim ( zostal zdiagnozowany w Anglii, gdzie obecnie mieszkamy, kiedy mial 3 lata). Zapraszam wszystkie osoby zainteresowane tematyka do rozmowy. Moze znajda sie tu na forum inne mamy dzieci autystycznych lub z zespolem Aspergera, albo mamy ktore chociazby podejrzewaja zaburzenie rozwoju u swojej pociechy. Sama chetnie podziele sie doswiadczeniem i ewentualna rada. Pozdrawiam reklama #2 Iwee czy ty wiesz czym się różni autyzm od Zespołu Aspergera? Pisałaś ,że wychowujesz synka z lekkim autyzmem… ja dopiero od niedawna podejrzewam to u mojego 3,5 letniego synka. Ale kompletnie nie wiem jak mam się do tego zabrać, jak i gdzie postawić właściwą diagnozę . więcej o swoim problemie napisałam tam gdzie znalazłam twój link : Smyk Nie korzystam z innych forów zbyt często a tam zdarzy mi się zglądać. Widze ze przydałaby mi się twoja pomoc… #3 Lambi z tego co wiem to dzieci z zespolem Aspergera roznia sie od dzieci z autyzmem wysokofunkcjonujacym (lekkim) jedynie tym, ze rozwoj ich mowy nie odbiega od normy. Przy czym u dzieci z autyzmem mowa zawsze jest zaburzona, tzn. pojawia sie bardzo pozno (u mojego synka w wieku 3 lat) albo w ogole. Jesli juz jest to czesto niezgrabna, niewyrazna, dziecko ma problemy z artykulacja niektorych dzwiekow, dla aspergera i autyzmu jest to, ze w obu przypadkach ta mowa jest troche dziwna (obsesyjna, powtarzanie zaslyszanych zwrotow, nie zwracanie uwagi na intencje drugiego rozmowcy, odbieranie wszystkiego bardzo doslownie). A tak poza tym to podobno Asperger to nic innego jak wysokofunkcjonujacy autyzm. W takim przypadku prognozy dla dziecka sa naprawde bardzo dobre (wielu ludzi z Asp. koncza studia, podejmuja prace, zakladaja rodziny). A czy jest cos w zachowaniu synka co Cie niepokoi? Autyzm, czy Asperger to glownie problemy z zachowaniem i komunikacja spoleczna. Jakbys wiecej chciala sie dowiedziec o tym to polecam strone; Autyzm i pokrewne zaburzenia rozwoju dzieci Tam tez znajdziesz duzo inf o zespole Aspergera. No a jak masz ochote pogadac to chetnie podziele sie swoim doswiadczeniem Mozesz pisac tu lub na moje gg: 927086. A gdzie w Polsce mieszkasz? Ja mieszkam w Anglii, ale z tego co wiem to w Polsce jest kilka instytucji w zajmujacuch sie wylacznie autyzmem (np. Synapsis w Warszawie) gdzie mozna umowic sie na wizyte i tam badaja dziecko pod katem autyzmu i ewentualnie diagnozuja, i podaja program terapii. Na int. napewno znajdziesz adresy takich instytucji. A poki co glowa do gory, moze u synka to faktycznie tylko opozniona mowa.. ;-) Tak jak pisalam najwazniejsze jest to jak sie bawi, jakie ma kontakty z rowniesnikami, itp. Pozdrawiam #5 Witaj iwee myślałam że coś więcej napiszesz w tym wątku alemoże masz jakies problemy z kompem?chciałam zapytac czy Twój synek nie był zazdrosny o rodzeństwo?chodzi do przedszkola czy do szkoły? #6 Witam! iwee Czy mógłbym Cię prosić żebyś napisała coś na temat, akceptacji autystycznych dzieci w Anglii, To znaczy jak to jest z pieką medyczną, pomocą socjalną, terapią, czy szkołą? Szukam alternatywy bo niestety w Polsce jest z tym beznadziejnie, a w perspektywie mam możliwość wyjazdu do Liverpoolu z rodziną pozdrawiam i z góry dziękuje za odpowiedź #7 Witam! iwee Czy mógłbym Cię prosić żebyś napisała coś na temat, akceptacji autystycznych dzieci w Anglii, To znaczy jak to jest z pieką medyczną, pomocą socjalną, terapią, czy szkołą? Szukam alternatywy bo niestety w Polsce jest z tym beznadziejnie, a w perspektywie mam możliwość wyjazdu do Liverpoolu z rodziną pozdrawiam i z góry dziękuje za odpowiedź patroll a skad jestes?moze ja cos pomoge poki jestescie w Polce? #8 Witam! Mieszkamy w małej miejscowości koło Ożarowa sumie nie daleko Warszawy od zachodniej strony. Kacperek należy do Fundacji pięć razy w tygodniu ma logopedę i raz w tygodniu psychologa ,do tego przedszkole integracyjne z którego chcą nas się pozbyć, a szkoły dla dzieci z Autyzmem nie ma w pobliżu , dlatego pytałem jak to jest w innym bardziej cywilizowanym kraju. Są Firmy bo tak to trzeba nazwać które oferują odpowiednią ilość i jakość terapii dla dzieci autystycznych w Warszawie które zapewniają znaczne postępy, ale to koszt rzędu 4000zł m/c więc to luksus dla bogatych. Mam przyjaciół w Liverpoolu wyjechali pół roku temu i mogą załatwić mi pracę i mieszkanie stąd moje pytanie odnośnie standardów dotyczących dzieci autystycznych w UK pozdrawiam #9 mieszkam po drugiej stronie Wawy-za Mińskiem ze swoja Paulina jezdziłam do Centrum Zdrowia Dziecka w Miedzylesiu na progrma dla dzieci autystycznych. Ale co do szkoly-owszem jakas klasa integracyjna czy szkola,ale nie pchajcie dziecko w srodowisko tylko autystow bo zrobicie mu tym jak najwiecej przebywac miedzy zdrowymi ludzmi,żeby uczyło sie relacji społecznych itd. Mozecie sobie załatwic SUO-specjalistyczne usługi opiekuncze dla dzici z sie zalatwai w opiece znajdziecie w to na tym ze do domu przychodzi terpeutka tak dziennie(to zalezy od ilosci godzin przyznanych) pracuje z dzieckiem sam na sam na wszytskimi mamy taka terapeutke od prawie 5 lat i to w duzej mierze dzieki niej moja córka tyle osiagneła i jest w takim jedzilysmy do pedagoga,logopedy-teraz jezdzimy kontroonie co 2-3mieisace do psychiatry,pedagoga,psychologa, tego corka w szkole raz w tygodniu ma zajecia z logopeda i chdzi do klasy integracyjnej-pierwszej w historii naszej szkoly w sie da załatwic,ale duzo zalezy od Was i władz chciecie cos wiecej wiedziec to chetnie reklama #10 Witam Patroll w Anglii jesli chodzi o terapie to jest tu naprawde kiepskoprawdopodobnie, a raczej napewno mielibyscie jej znacznie mniej niz teraz macie w Polsce. Jedynie co mozna zrobic to zapisac dziecko prywatnie na konie i to tyle. Od rzadu nic nie ma Z drugiej strony ja jestem bardzo zadowolona z tutejszej edukacji. Moj syn -autyzm lekki) ma 5 (w maju 6) lat i chodzi do zwyklej szkoly. Tu dzieci zaczynaja szkole majac 4 lata. Daniel w szkole ma ma swoja nauczycielke ktora z nim pracuje, ma tez tez program nauczania i program logopedyczny dopasowany do jego potrzeb. W szkole regularnie sa sprawdzane jego postepy przez logopede. Musze powiedziec ze Daniel odkad zaczal szkole zrobil naprawde niesamowite postepy w kazdej dziedzinie (szczegolnie mowa i komunikacja spoleczne|), wiec ta szkola to taka jego troche terapia. Dzieci z glebszym autyzmem chodza do szkol specjalnych, ktore podobno tez sa tu bardzo dobre. Poza tym dostajemy pieniadze od rzadu dla syna tzw. disability liveing allowence i to jest ok. 45£ na tydzien. Sa to pieniadze dla ludzi specjalnej troski. Stawka zalezna jest od stopnia uposledzenia (choroby) dziecka. Sa 3 stopnie, dla mojego syna przydzielili 2 stopien. Mysle ze tego nie mielibysmy w Polsce.... Tak wiec jak sam widzisz i tu w Anglii sa plusy i minusy... Nie wiem co ci doradzic, co dla Kacpra byloby lepsze... A czy zajecia ktore teraz ma w Polsce przynosza rezultaty? Jaki glebokie sa jego zaburzenia? Jesli masz jeszcze jakies pytania to smialo pisz... mam nadzieje ze troszke pomoglam. Pozdrawiam serdecznie A może szukasz narzędzia, które oceni prawdopodobieństwo autyzmu u Ciebie lub innej osoby dorosłej? Nasze testy pozwolą wstępnie sprawdzić czy macie do czynienia z autyzmem i podjąć dalsze kroki w kierunku diagnozy u specjalistów Fundacji JiM. Poniżej znajdziesz testy przesiewowe dla dzieci i nastolatków oraz dla osób dorosłych.
Autyzm wczesnodziecięcy (zespół Kannera) to postać zaburzeń ze spektrum autyzmu, która związana jest z najwcześniejszym występowaniem różnych nieprawidłowości rozwojowych - jego objawy mogą się pojawiać już w pierwszym roku życia dziecka. Sprawdź, jakie objawy daje autyzm wczesnodziecięcy, przekonaj się, jakie są możliwości terapii, a także dowiedz się, jakie są rokowania pacjentów z autyzmem wczesnodziecięcym. Spis treści Autyzm wczesnodziecięcy: przyczyny Autyzm wczesnodziecięcy: objawy Autyzm wczesnodziecięcy: zaburzenia mowy i komunikacji Problemy z funkcjonowaniem społecznym w przebiegu zespołu Kannera Autyzm wczesnodziecięcy: specyficzne, nietypowe zachowania dzieci Autyzm wczesnodziecięcy: rozpoznawanie i różnicowanie Terapia autyzmu wczesnodziecięcego: na czym polega? Autyzm wczesnodziecięcy: od czego zależą rokowania? Autyzm wczesnodziecięcy (zespół Kannera) ma jedną cechę, która odróżnia go od innych zaburzeń ze spektrum autyzmu (chociażby od autyzmu atypowego). Mowa tutaj o momencie pojawienia się pierwszych zaburzeń – otóż autyzm wczesnodziecięcy doprowadza do pojawiania się różnych nieprawidłowości jeszcze przed ukończeniem przez dziecko 3. roku życia. Autyzm wczesnodziecięcy spotykany jest u dzieci obojga płci, zdecydowanie jednak częściej – bo nawet aż czterokrotnie – stwierdza się go u chłopców. Dane dotyczące częstości występowania tego problemu bywają różne, ogólnie jednak, według statystyk, z zespołem Kannera zmaga się od 5 do 10 na 10 tysięcy ludzi. Termin autyzm wywodzi się od greckiego słowa autos, tłumaczonego jako "sam". Obecnie jest on kojarzony przede wszystkim ze znajdującym się w kręgu zainteresowania psychiatrii dziecięcej problemem, pierwotnie jednak wcale tak nie było. Otóż terminu autyzmu po raz pierwszy użył E. Bleuler – zastosował go on jako nazwę jednego z objawów schizofrenii. Autyzm (zaburzenia ze spektrum autyzmu) O autyzmie jako o dziecięcej przypadłości zaczęto mówić w 1943 roku - wtedy właśnie Leo Kanner opisał grupę dzieci przejawiających specyficzne zaburzenia rozwojowe. Określone one zostały one ostatecznie mianem autyzmu wczesnodziecięcego (ang. early infantile autism). Od nazwiska autora ich pierwszego opisu bywają one również nazywane zespołem Kannera. Autyzm wczesnodziecięcy: przyczyny Ze względu na to, do jakich problemów w funkcjonowaniu może prowadzić autyzm wczesnodziecięcy, nad jego patogenezą - jak i nad przyczynami innych zaburzeń ze spektrum autyzmu - zastanawiało się już wielu różnych uczonych. Jednoznacznych wniosków nie udało się do tej pory jednak wysunąć. Postuluje się obecnie, że autyzm wczesnodziecięcy jest uwarunkowany wieloczynnikowo. Wpływ na jego występowanie mogą bowiem mieć dziedziczone geny (taki wniosek wysunięto po tym, kiedy to zauważono, iż jeżeli jeden z bliźniaków ma autyzm, to u drugiego ryzyko rozwinięcia się takiego samego problemu może być nawet 100-krotnie zwiększone) różne komplikacje związane z przebiegiem ciąży i porodu (związek z autyzmem mogą mieć bowiem zarówno infekcje wewnątrzmaciczne, jak i niedotlenienie okołoporodowe) różne anomalie dotyczące budowy ośrodkowego układu nerwowego (taki wniosek wysunięto na podstawie obserwacji, iż dzieci z autyzmem miewają np. poszerzony układ komorowy mózgu) Ogólnie uważa się, że do autyzmu wczesnodziecięcego prowadzą, występujące w bardzo wczesnych etapach życia, zaburzenia rozwoju układu nerwowego. Co jednak stanowi bezpośrednią ich przyczynę, tego nadal nie wiadomo, w związku z czym zespołowi Kannera najzwyczajniej w świecie, niestety, zapobiegać się nie da. Czytaj też:Rodzaje autyzmu i zaburzenia ze spektrum autyzmuJak wygląda życie dorosłego autysty?Autyzm atypowy daje późne objawy Autyzm wczesnodziecięcy: objawy Autyzm wczesnodziecięcy przebiegać może bardzo różnie, różnorakie mogą być też odchylenia występujące u poszczególnych pacjentów. Niektórzy specjaliści zajmujący się tym zagadnieniem zwracają uwagę na to, że pewne przejawy zaburzeń ze spektrum autyzmu widoczne mogą być już nawet w wieku niemowlęcym. Takowymi miałyby być np. brak utrzymywania kontaktu wzrokowego z matką czy nietypowe reakcje na dochodzące do dziecka z otoczenia dźwięki (np. całkowite ignorowanie bardzo głośnych z nich przy jednoczesnym dużym zainteresowaniu wyjątkowo cichymi dźwiękami). Dyskretne objawy autyzmu dość łatwo przeoczyć, w miarę jednak upływu życia dziecka różne zaburzenia stają się coraz wyraźniej widoczne. Objawy autyzmu wczesnodziecięcego dotyczą trzech sfer: mowy, funkcjonowania społecznego oraz przejawianych przez dziecko zachowań. Autyzm wczesnodziecięcy: zaburzenia mowy i komunikacji Duża część osób z autyzmem wczesnodziecięcym w ogóle nie mówi. U innych zaś mowa może być w pewnym stopniu rozwinięta, aczkolwiek może ona wcale nie służyć do komunikowania się z innymi. Pacjentowi może być ciężko zrozumieć wypowiedzi innych elementów - przez to, iż mowa bywa przez niego rozumiana bardzo dosłownie. Przykładowo, kiedy usłyszy on, że ktoś "siedzi na komputerze" (zwrot zasadniczo niepoprawny, aczkolwiek często stosowany przez wiele osób) osoba z autyzmem może wpaść w wielkie zdziwienie - w końcu na komputerze się nie siada. Zaburzenia komunikacji w przebiegu problemu nie dotyczą jednak wyłącznie mowy. Osoba z zespołem Kannera - nawet wtedy, jeżeli w ogóle nie mówi - może nie wykorzystywać (chociażby do kompensowania swoich zaburzeń) komunikacji niewerbalnej (czyli mowy ciała). Problemy z funkcjonowaniem społecznym w przebiegu zespołu Kannera Kolejnym istotnym przejawem autyzmu wczesnodziecięcego są zaburzenia funkcjonowania społecznego. Pacjentowi ciężko jest nawiązywać związki z innymi ludźmi - z rówieśnikami, a czasami nawet i z członkami własnej rodziny. Spowodowane to bywa tym, że nie rozumie on emocji innych ludzi, co więcej - na uczucia innych może on reagować w całkowicie nieprzewidywany sposób. Charakterystyczne bywa również to, że w kontaktach z innymi osobami dzieci z autyzmem w ogóle nie wykorzystują kontaktu wzrokowego. Jeszcze kolejnym problemem z tej sfery jest brak potrzeby angażowania innych osób do wspólnej zabawy czy dzielenia się swoją radością - to z tego powodu mawia się, że dzieci z autyzmem są zamknięte w swoim własnym świecie. Czytaj też: Autyzm wysokofunkcjonujący: przyczyny, objawy, terapia Autyzm wczesnodziecięcy: specyficzne, nietypowe zachowania dzieci Pacjent z autyzmem wczesnodziecięcym zazwyczaj jest zwolennikiem rutyny. Wszelkie odstępstwa od niej mogą budzić u niego skrajnego nawet rodzaju lęk. Jeżeli dziecko zaczyna dzień od posiłku, potem ogląda bajkę, a następnie wychodzi na spacer, to jakakolwiek zmiana tego rytmu dnia może doprowadzić do płaczu, wybuchu złości czy nawet zachowań agresywnych. W przypadku zespołu Kannera zetknąć się można również i z tym, że dziecko będzie przejawiało zainteresowanie jedną, wyjątkowo wąską dziedziną (np. dinozaurami - będzie ono wszędzie ich wyglądało, kolekcjonowało ich figurki czy oglądało filmy z nimi, a wszelkie inne zabawki mogą w ogóle nie wzbudzać w nim jakiegokolwiek zainteresowania). Zdarza się również, że dziecko z autyzmem wczesnodziecięcym przejawia ruchy stereotypowe, np. stuka ciągle palcami lub kręci się bez celu wokół własnej osi. Autyzm wczesnodziecięcy: rozpoznawanie i różnicowanie W postawieniu diagnozy autyzmu wczesnodziecięcego znaczenie ma stwierdzenie aktualnie występujących u dziecka odchyleń, ale i to, jak w ogóle przebiegał wcześniej cały jego rozwój – to właśnie dlatego rodzicom zadawanych jest aż tak wiele różnych pytań. Zazwyczaj pierwsze kroki w przypadku podejrzenia zaburzeń ze spektrum autyzmu rodzice kierują do psychiatry dziecięcego, w praktyce jednak ostateczne rozpoznanie stawiane jest przez cały zespół, w skład którego wchodzi nie tylko lekarz, ale i psycholog, pedagog czy u dziecka z podejrzeniem autyzmu wykonywane są różne badania, badania obrazowe czy badania genetyczne. Celem ich przeprowadzenia jest wykluczenie innych potencjalnych przyczyn istniejących zaburzeń - w diagnostyce różnicowej zaburzeń ze spektrum autyzmu uwzględnia się zespół Retta, zaburzenia psychotyczne o bardzo wczesnym początku czy zespół Downa. Terapia autyzmu wczesnodziecięcego: na czym polega? Jak najwcześniejsze stwierdzenie autyzmu wczesnodziecięcego jest bardzo ważne z tego powodu, iż umożliwia to po prostu szybsze wdrożenie u dziecka niezbędnej mu terapii. Oddziaływania terapeutyczne, stosowane u dzieci z zespołem Kannera, są wielokierunkowe. Stosowane są metody usprawniające komunikację ( praca z logopedą), ale i terapia behawioralna czy treningi umiejętności społecznych. Pozytywnie na stan dziecka wpływać mogą także i inne oddziaływania, dogoterapia czy różne zajęcia prawda żadnego leku na autyzm absolutnie nie ma, jednak pomimo tego czasami u dzieci zmagających się z tym problemem wdrażane jest leczenie farmakologiczne. Ma ono na celu zredukowanie różnych objawów psychopatologicznych, wahań nastroju, zachowań agresywnych czy zaburzeń nerwicowych. W przypadku pierwszych z nich pacjentom mogą zalecane być leki normotymiczne (np. kwas walproinowy), przy dużej tendencji do agresji wykorzystanie mogą znajdować różne neuroleptyki, a w razie występowania np. obsesji i kompulsji, zalecane pacjentowi mogą z kolei być leki z grupy inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI). Autyzm wczesnodziecięcy: od czego zależą rokowania? Trudno jest jednoznacznie szacować rokowania dzieci z autyzmem wczesnodziecięcym - stanowi to wyjątkowo indywidualną kwestię. Zauważono jednak to, że im później pojawią się pierwsze przejawy zaburzeń ze spektrum autyzmu (czyli im dłużej rozwój dziecka przebiega bez odchyleń), tym jego rokowania są lepsze. Niektórym ludziom wydaje się, że autyzm przekreśla możliwość samodzielnego funkcjonowania obarczonego nim człowieka. Takie przekonanie jest skrajnie wręcz nieprawdziwe. Otóż pacjent, u którego rozpoznano w przeszłości autyzm wczesnodziecięcy, może ostatecznie ukończyć edukację, zdobyć pracę czy nawet założyć rodzinę. Dużo zależy tutaj od terapii i jej efektów - to właśnie dlatego aż tak podkreśla się istotność wczesnego rozpoznawania autyzmu i szybkiego rozpoczynania oddziaływań terapeutycznych u dotkniętego nim Psychiatria, tom 2, Psychiatria kliniczna, red. S. Pużyński, J. Rybakowski, J. Wciórka, wyd. II, wyd. Elsevier Urban&Partner, Wrocław 20112. Psychiatria dzieci i młodzieży, red. I. Namysłowska, wyd. PZWL, Warszawa 20123. Brasic J. R., Autism, Apr 2017, Medscape; dostęp on-line:Ważne są także wszystkie ćwiczenia stymulujące lewą półkulę mózgu ćwiczenia pamięci sekwencyjnej, ćwiczenia szeregowania, sekwencji i relacji. Te pomoce znajdzie Pani na stronie www.konferencje-logopedyczne.pl. O innych ćwiczeniach dla dzieci z autyzmem może Pani przeczytać w książce "Wczesna diagnoza i terapia autyzmu. Wczesne objawy autyzmu występują zazwyczaj przed 3 rokiem życia. Oznaki autyzmu widoczne są w rozwoju społecznym i w rozwoju komunikacji. Wczesne wykrycie spektrum autyzmu ma duże znaczenie. Pomaga w dobraniu działań, które wspierają dziecko w uczeniu się i nawiązywaniu relacji. Wczesne objawy autyzmu to: małe zainteresowanie ludźmi brak kontaktu wzrokowego brak odwzajemniania uśmiechów i ekspresji twarzy rodzica brak reakcji na swoje imię w 12 miesiącu życia brak gaworzenia do 12 miesiąca brak patrzenia na przedmioty na które patrzy rodzic lub które wskazuje rodzic brak gestów np. gestu „papa” na pożegnanie w wieku 14 miesięcy brak wskazywania palcem na interesujące przedmioty lub wydarzenia w wieku 14 miesięcy brak prób zainteresowania rodzica tym co je ciekawi np. wskazywanie palcem na ciekawą zjeżdżalnię na placu zabaw lub przynoszenie wykonanej wieży z klocków brak zabawy “na niby” (np. udawanie, że karmi lalkę) w 18 miesiącu życia Wczesne objawy autyzmu Kamienie milowe w rozwoju są to ważne umiejętności, które nabywa dziecko. Opóźnienia w osiągnięciu tych umiejętności są wskazówką do niezwłocznej konsultacji ze specjalistą: 6 miesiąc – dziecko nie uśmiecha się do ciebie, nie wykazuje innej radosnej ekspresji 9 miesiąc – dziecko nie odwzajemnia uśmiechów, ekspresji twarzy, nie odpowiada na wydawane przez ciebie dźwięki 12 miesiąc – brak gaworzenia, brak reakcji na imię 14 miesiąc – brak gestu wskazywania palcem, brak gestów używanych do komunikacji tj. papa 16 miesiąc – brak słów lub używanie tylko kilku słów 18 miesiąc – brak zabawy na niby (np. karmienie lalki) 24 miesiące – dziecko nie używa w sposób sensowny zdań złożonych z 2 słów (zdania powinny być wypowiadane spontanicznie, nie tylko powtarzane) Pilny kontakt ze specjalistą jest konieczny także, kiedy zauważamy tzw. regres w rozwoju, czyli kiedy dziecko traci umiejętności, które wcześniej miało np. mowę, gaworzenie, umiejętności społeczne. Inne wczesne objawy autyzmu, które możemy zaobserwować przed 3 rokiem życia to: Unikanie kontaktu wzrokowego Stałe preferowanie samotnej zabawy Opóźnienie rozwoju mowy Protestowanie na zmiany w codziennej rutynie albo w otoczeniu Powtarzalne zachowania (trzepotanie dłońmi, wprawienie przedmiotów w ruch wirowy, kręcenie się) Wąskie i intensywne zainteresowania Nietypowe lub intensywne reakcje na dźwięki, zapachy, faktury, światło lub inne bodźce np. zakrywanie uszu i płacz w reakcji na zwykłe dźwięki, unikanie dotyku, domaganie się jedzenia tylko jednego rodzaju pokarmów, duża niechęć do dotykania niektórych powierzchni – piasku, plasteliny, mokrych chusteczek itd. Co ważne, żadne dziecko ze spektrum autyzmu nie wykazuje wszystkich objawów. Także nasilenie objawów jest różne np. niektóre dzieci nie nawiązują kontaktu wzrokowego, inne w mniejszym stopniu patrzą w oczy a jeszcze inne patrzą w oczy tylko w niektórych sytuacjach (np. kiedy o coś proszą). Obraz autyzmu może być bardzo zróżnicowany u różnych osób. Więcej o objawach autyzmu przeczytasz w artykule o objawach spektrum autyzmu u starszych dzieci oraz o kryteriach używanych do diagnozowania autyzmu. Co dalej Kroki, które mogą podjąć rodzice to: Test przesiewowy Kontakt ze specjalistą od wczesnego rozwoju dziecka lub od spektrum autyzmu Diagnoza Wczesne wspomaganie rozwoju Test przesiewowy Jeśli dziecko ma 18-36 miesięcy możemy wypełnić test przesiewowy M-CHAT na stronie Test przesiewowy nie jest diagnozą, ale może wskazać czy zachowania dziecka są typowe dla jego wieku czy może dziecko jest w tzw. grupie ryzyka spektrum autyzmu. Po otworzeniu strony, należy kliknąć w zakładkę „badaj” na samej górze. Następnie wpisujemy wiek dziecka, po czym kilka podstawowych informacji o jego stanie zdrowia. Na kolejnej stronie jest 20 pytań na temat rozwoju. A po kliknięciu „dalej” uzyskujemy wynik z opisową informacją. Badabada – program wczesnego wykrywania autyzmu Wywiad telewizyjny z prezes Fundacji Synapsis Joanną Grochowską na temat programu Badabada i wczesnego wykrywania autyzmu znajdziecie TUTAJ. Jeśli dziecko uzyskuje wysoki wynik w teście M-CHAT (grupa ryzyka) jest to sygnał, że warto skonsultować się ze specjalistą. Konsultacja ze specjalistą Rodzice mogą skontaktować się z pediatrą, z psychiatrą (bez skierowania), poradnią psychologiczno-pedagogiczną, psychologiem lub pedagogiem specjalnym. Warto wybrać osoby, które mają doświadczenie w zakresie spektrum autyzmu. Informacje o odpowiednich specjalistach można uzyskać w organizacjach pozarządowymi lub ośrodkach terapeutycznych zajmującymi się autyzmem w regionie. Diagnoza Specjalista z którym się skonsultujemy może zalecić diagnozę autyzmu. Autyzm diagnozuje psychiatra, który zazwyczaj pracuje w kilkuosobowym zespole diagnostycznym w poradniach pedagogiczno-psychologicznych. Na spotkanie diagnostyczne w ramach NFZ zwykle będziemy czekać kilka miesięcy. Wszystkie informacje o diagnozie znajdziecie w tym artykule: Diagnoza autyzmu. Wczesne wspomagania rozwoju Nie trzeba czekać na diagnozę, żeby wspierać rozwój dziecka. Wczesne wspomaganie rozwoju jest korzystne dla dzieci w spektrum autyzmu, ale także dla dzieci, które mają drobne opóźnienia w rozwoju. Polega np. na zmianie sposobu mówienia do dziecka, zmianie w organizacji jego pokoju oraz proponowaniu zabaw rozwijających umiejętności społeczne i komunikację. Po uzyskaniu opinii w podani psychologiczno-pedagogicznej można korzystać z darmowych zajęć dla dziecka w ramach wczesnego wspomagania rozwoju. Czy to prawda, że dzieci ze spektrum autyzmu dużo płaczą, kiedy są niemowlakami? Niemowlęta i małe dzieci z autyzmem są bardzo różne. Jedne dużo płaczą i wykazują ciągły niepokój, trudności z zasypianiem, inne są wyjątkowo spokojne. Czy warto pójść na diagnozę z dzieckiem, które ma 18 miesięcy, czy to jeszcze za wcześnie? Warto. Wczesne rozpoznanie autyzmu i wczesne wspomaganie rozwoju pomaga dziecku w uczeniu się mowy i nawiązywania relacji. Czy można rozpoznać autyzm po opóźnieniach w chodzeniu, siadaniu itp.? Nie. Dzieci ze spektrum autyzmu często mają drobne opóźnienia w kamieniach milowych w rozwoju motorycznym np. trzymaniu główki, raczkowaniu, siadaniu. Wiele dzieci, które rozwijają się typowo ma podobne opóźnienia, dlatego nie świadczą one o autyzmie. Co robić, kiedy widzisz oznaki autyzmu Co możemy zrobić jako rodzice, jeśli jesteśmy zaniepokojeni rozwojem dziecka? Monitorowanie rozwoju dziecka. Ponieważ zwykle sprawdzamy rozwój fizyczny i motoryczny dziecka, nietypowy rozwój społeczny może być niezauważony. Jeśli dowiemy się więcej o typowym i nietypowym rozwoju społecznym, łatwiej będzie ocenić, które zachowania są zupełnie zwyczajne, a które powinny nas skłonić do konsultacji ze specjalistą. Podejmuj działania, jeśli coś Cię niepokoi. Rodzice są specjalistami od rozwoju własnego dziecka, obserwujemy dzieci na co dzień i rozumiemy je najlepiej. Mamy o wiele więcej informacji niż pediatra podczas kilkunastominutowej wizyty. Jeśli coś Cię niepokoi w rozwoju dziecka, warto skonsultować się ze specjalistą od rozwoju maluchów lub ze specjalistą od spektrum autyzmu. Nie akceptuj “wyrośnie z tego”, “poczekamy i zobaczymy”. Zwykle pierwszą osobą do której udajemy się, żeby porozmawiać o rozwoju dziecka jest pediatra – lekarz pierwszego kontaktu. Mimo, że świadomość autyzmu wzrasta, zdarza się, że pediatrzy doradzają cierpliwość i oczekiwanie. Argumentem, który często słyszą rodzice jest: chłopcy rozwijają się wolniej. Wiele dzieci ma drobne opóźnienia w nabywaniu umiejętności społecznych, które nadal mieszą się w ramach typowego rozwoju, jednak powiedzenie „wyrośnie z tego” nie zawsze jest prawdziwe. Zaufaj swojej intuicji. Jeśli mamy wątpliwości, warto jest nie czekać, ale drążyć temat. Kiedy wiemy jakie są kamieniem milowe w rozwoju i co ma prawo nas zaniepokoić a co jest zupełnie typowym zachowaniem, łatwiej jest ufać rodzicielskiej intuicji. Źródła: Ewa Pisula „Małe dziecko z autyzmem” Sally Rogers, Geraldine Dawson, Laurie Vismara „Metoda wczesnego startu dla dziecka z autyzmem (ESDM)” Ball James „Autyzm a wczesna interwencja. Rzeczowe pytania, życiowe odpowiedzi” 4. Połączenie dwóch sto-sunków wynika z istoty rodziny oraz jej ukorzenionych pokoleniowo wartości. System wartości zawarty w rodzinie powoduje, że każda osoba będąca jej członkiem posiada określoną pozycję w tejże strukturze, ale również stara się funkcjonować w ramach ustanowionych nieprawnych norm postępowania i zachowania. 1. Jak rozwijało się Pani dziecko w okresie niemowlęcym? Dziecko w okresie niemowlęcym rozwijało się prawidłowo, zarówno fizycznie, społecznie jak i emocjonalnie. Trochę później opanowało umiejętności, takie jak: stabilne siedzenie w 8 miesiącu życia, czołganie w 10 miesiącu życia, raczkowanie w 11 miesiącu życia, chodzenie w połowie 15 miesiąca życia, ale to niemal identycznie jak jego niezaburzona siostra i nadal w widełkach dla prawidłowego rozwoju. Był natomiast bardzo wymagający…. Od 2 tygodnia do 6 miesiąca życia niemal nie spał w dzień. Był zmęczony, ale nie mógł zasnąć. Przez to całymi dniami płakał, ciągle był przy piersi. W nocy spał wyjątkowo dobrze (1 pobudka). Płakał podczas spacerów, podczas jazdy samochodem, w bujaczkach (ruchomych i nieruchomych). Uspokajał się tylko na rękach i przy piersi. Normalne drzemki w dzień pojawiły się po 6 miesiącu, w dalszym ciągu kiedy nie spał nie potrafił spędzać czasu “sam”, tzn. w bujaczku, na kocu, w wózku, mając mnie cały czas w zasięgu wzroku. Spokojny był tylko na rękach. Bardzo dobrze reagował na rozszerzanie diety, różne smaki i konsystencje nie stanowiły dla niego problemu, bardzo szybko tolerował jedzenie pokrojone na kawałki, jadł równie chętnie z łyżeczki jak i rączkami. Szybko też opanował samodzielne jedzenie sztućcami. 2. Kiedy po raz pierwszy zauważyła Pani niepokojące objawy w zachowaniu swojego dziecka i jakie zachowanie to było? Kiedy miał 20 miesięcy zauważyłam, że nie pokazuje paluszkiem. Szukając informacji w Internecie od razu padło podejrzenie na autyzm. I dopiero wtedy zauważyłam inne objawy, na które wcześniej nie zwróciłam uwagi, bo nie były wyraźne …. Miał ubogą mimikę, nigdy nie wyglądał na zdziwionego, zaskoczonego, przestraszonego itd. Jedynie się uśmiechał i płakał. 3. Co skłoniło Panią do zgłoszenia się z dzieckiem do Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej? W retrospekcji zauważyłam, że w okolicach 13 – 14 miesiąca życia zmniejszył się kontakt wzrokowy, który do tej pory był prawidłowy. Przestał też mówić „mama”, “Kaka” (tak wołał na siostrę), nie robił “pa pa”, nie odwzajemniał całusów, nie przytulał się (przylegał, ale nie obejmował rączkami). Nie reagował na obcych (nie bał się, nie wstydził), ani na osoby z rodziny (nie cieszył się na ich widok, jakby ich w ogóIe nie znał). Cieszył się jedynie na mój widok, z czasem na tatę , następnie na siostrę. Nie reagował na imię, mimo dobrego słuchu. Trzepotał rączkami podczas radości i ekscytacji, dużo klaskał. Nie “pokazywał wzrokiem”, nie patrzył we wskazywanym przeze mnie kierunku. Nadal nie umiał bawić ani sam ani z dziećmi, często płakał i marudził, nadal spokojny był tylko na rękach. W okolicach 2 roku życia powtarzał na prośbę słowa: „mama”, „tata”, odgłosy zwierząt, ale sam nie używał tych słów, dźwięków w trakcie komunikacji. Mówił jedynie “ciusia”, kiedy chciał pierś. Niedługo później pojawiły się echolalie, które ostatecznie upewniły mnie w przekonaniu, że mamy do czynienia z autyzmem. 4. Kiedy stwierdzono u Pani dziecka autyzm? Do Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej trafiliśmy ze skierowaniem od psychiatry, już po diagnozie. Diagnozę otrzymaliśmy roku. 5. Jak zareagowała Pani na tą wiadomość? Moja reakcja na samą diagnozę było spokojna, dlatego że już od ponad roku żyliśmy ze świadomością, że moje dziecko ma autyzm. Oczywiście nie była to dla nas radosna wiadomość, ale cieszyliśmy się, że po ponad roku oczekiwania moje dziecko w końcu pójdzie na terapię, że ktoś jemu i nam pomoże. 6. Czy diagnoza wpłynęła na funkcjonowanie Pani rodziny? Jeśli tak, to w jaki sposób? Sama diagnoza już nie miała wpływu na życie naszej rodziny. Życie z dzieckiem z zaburzeniami ze spektrum autyzmu od początku było trudne, przywykliśmy do tego … Chociaż w zasadzie można powiedzieć, że miało dobry wpływ, właśnie dlatego, że z oficjalną diagnozą mogliśmy się udać na terapię (było tego mało, ale lepsze to niż nic). Już po pierwszych zajęciach dziecko zaczęło iść do przodu, zwłaszcza w zakresie mowy, więc było nam łatwiej się z nim porozumieć. 7. W jaki sposób starała się Pani zdobyć informacje dotyczące autyzmu? Informacje na temat autyzmu szukałam głównie w Internecie, na Facebooku na grupie „Autyzm” zrzeszającej rodziców dzieci autystycznych. 8. Jakie zachowania autystyczne przejawia Pani dziecko? Objawy autystyczne u mojego dziecka to echolalie (powtarzanie wyrazów bądź całych zdań nieadekwatnie do pytania albo do sytuacji), długo nie odpowiadał na pytania w ogóle, potem najczęściej mówił „nie”, trzepotania rączkami z radości, podskakiwanie, „tuptanie”, lepsza niż kiedyś, ale nadal nieduża reakcja na imię, napady złości, fascynacja liczbami, literami, elektroniką, wybitna pamięć, awantury przy jedzeniu albo kąpieli z niewiadomych dla nas powodów, nieprzewidywalność w zachowaniu (drobnostka potrafi natychmiast je rozłościć mimo, iż do tej pory moje dziecko bylo w wybitnym humorze), bardzo nie lubi (momentalnie krzyczy, złości się, rzuca zabawkami) kiedy w bajkach, reklamach, zabawach są „destrukcyjne” sytuacje (ktoś się przewróci, coś się zniszczy, rozbije, itp.). Nadal nie reaguje zawstydzeniem ani strachem przed obcymi, reaguje krzykiem na płacz albo krzyk innych dzieci. Nie zgłasza potrzeb fizjologicznych, nie reaguje na próby odpieluchowania – wysadzany na toaletę zatrzymuje wypróżnianie – załatwia się dopiero po kilku godzinach do pieluszki, a stolec jest bardzo twardy i mały. 9. Które z nich są dla Pani najtrudniejsze i jak sobie Pani z nimi radzi? Doskwierają nam problemy z odpieluchowaniem, bo mimo stosowania się do porad psychologów, nie jesteśmy w stanie tego przeprowadzić. A absolutnie najtrudniejsze są chwile, kiedy moje dziecko czegoś chce i jednocześnie tego nie chce, czyli na przykład chce pić, doleję mu wody do bidonu, daję mu, a on odpycha ze złością, z płaczem mówiąc „nie ma picia”. No więc zabieram, a on woła picie, daję ponownie, on odpycha i tak w kółko. Niemal zawsze taka sytuacja kończy się histerią … bardzo mi wtedy przykro choćby dlatego, że nie chce, żeby go przytulić i pocieszyć. Odpycha mnie, więc z ciężkim sercem zostawiam go samemu sobie … o tyle dobrze, że nie robi sobie krzywdy. Prędzej się sam uspokaja, niż gdybym go tuliła, bo każde przytulenie i każde słowo od nowa napędza złość i płacz. Czasami uda się coś mu zaproponować, tak żeby odwrócić jego uwagę od złości, ale bardzo rzadko to działa. Natomiast jeżeli chodzi o problemy z jedzeniem, to podaję kilka rzeczy, które lubi, żeby mogło sobie samo wybrać i podaję tak, aby nie widziało, że przyniosłam, że sobie niby znalazło. 10. Czy jest jakieś zachowanie w zaburzeniu występującym u Pani dziecka, które Panią fascynuje? Jeśli tak, to jakie? Najbardziej fascynuje mnie i cieszy umiejętność liczenia do kilkunastu tysięcy i całkiem sprawnego czytania, zarówno pisma drukowanego jak i pisanego. Potrafi też pisać na klawiaturze i układać wyrazy z literek (papierowych, drewnianych, magnesów). 11. Jak wygląda typowy dzień Pani dziecka? Dzień mojego dziecka jest zupełnie zwyczajny. Wstaje około 7, najczęściej budzi się sam. Śniadanie, wyjazd do przedszkola. Po powrocie jemy obiad, jeśli jest pogoda pora roku pozwala to później wychodzimy na spacer, na plac zabaw, w upały chodziliśmy nad rzekę, w zimie na śnieg, do rodziny. Jeśli zostajemy w domu to przeważnie włączamy telewizor, bo to jedyna elektronika, która nie wpływa negatywnie na jego zachowanie. Oglądamy bajki, moje dziecko lubi „Koło fortuny”, „Familiadę”, „Va banque” oraz sport (obojętnie jaki byle były wyniki w postaci cyfr, mierzone czasy, numery zawodników, itd., dlatego oglądanie sportu mu się podoba). Ku mojej radości coraz częściej bawi się z siostrą (układają klocki, budują namioty z koców, rysują, wyklejają plasteliną, bawią się w żłobek, na niby jeżdżą, zjeżdżają ze zjeżdżalni, biegają wkoło pokoju do muzyki, skaczą na łóżku, w lecie na trampolinie, kąpią się razem – wówczas bawią się pianą, przelewają wodę z wiaderek, czasem śpiewają). W trakcie zabawy zjada podwieczorek. Około 18 jest kąpiel (dość wcześnie jak niespełna 4 – latka, ale moje dziecko lubi posiedzieć w wodzie i się pobawić, a poza tym po kąpieli wstępują w niego nowe siły, więc gdyby bezpośrednio po kąpieli byłaby pora na sen to nie chciałoby od razu pójść spać, dlatego chcę, żeby do 20 jeszcze zdążył się zmęczyć). Po kąpieli zjada kolację, w tym czasie spędza czas z tatą. Potem myjemy ząbki i usypiam go, zasypia bardzo szybko i śpi spokojnie całą noc. 12. Czy dziecko chętnie chodzi do przedszkola? Do przedszkola chodzi chętnie, czasem na moje słowa „jedziemy do przedszkola” mówi „nie, idziemy na górę”, ale wiem, że lubi przedszkole, dzieci i panie. 13. Jak Pani dziecko funkcjonuje w grupie? Na pytanie o funkcjonowanie w grupie najpełniejszej odpowiedzi mogłyby udzielić nauczycielki prowadzące grupę. Z tego, co mi wiadomo bywa różnie. Moje dziecko ma takie etapy, że wszystko jest ok, a bywa tak, że nie chce współpracować, nie chce jeść, wszystko jest na nie. 14. Jakie formy pomocy specjalistycznej zapewnia Pani dziecku przedszkole? W przedszkolu ma zajęcia z logopedą, psychologiem, pedagogiem specjalnym, ma nauczyciela wspomagającego. 15. Jak wygląda Pani współpraca z przedszkolem? Rozmawiamy, wymieniamy się uwagami na temat zachowania i postępów mojego dziecka. 16. Czy korzysta Pani z dodatkowych zajęć specjalistycznych poza przedszkolem? Poza przedszkolem jesteśmy pod opieką Poradni dla Osób z Autyzmem Dziecięcym (psycholog, logopeda, pedagog, lekarz psychiatra), ale terminy są odległe i terminy spotkań tak rzadkie, że to bardzo znikoma forma terapii. Na terapię do Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej jesteśmy zapisani w kolejce od czerwca, nadal czekamy … 17. Czy kontaktuje się Pani z innymi rodzicami dzieci autystycznych? Jeśli tak, to w jaki sposób? Osobiście nie znam żadnego innego dziecka autystycznego. Jestem na fb na grupie „Autyzm”, ale nie wczytuję się specjalnie w posty, bo wiele poruszanych tematów nas nie dotyczy. 18. Czego nauczyło Panią zaburzenie występujące u Pani dziecka? Autyzm mojego dziecka paradoksalnie nauczył mnie większego panowania nad sobą. Muszę mocno trzymać nerwy na wodzy, bo ani tłumaczenia, ani pytania o co mu chodzi, a tym bardziej nawet minimalnie podniesiony głos powoduje nakręcanie awantury. Dlatego najczęściej po prostu milczę, co też i mnie pozwala się szybciej wewnętrznie uspokoić. Nauczyło też mnie umiejętności lepszego zrozumienia innych dzieci. Bardzo cieszy mnie każdy najmniejszy postęp mojego dziecka, każdy uśmiech, każde słowo, każda interakcja z kimś innym niż tylko z nami w domu. 19. Jakich rad mogłaby Pani udzielić innym rodzicom, którzy zauważają niepokojące objawy w zachowaniu swoich dzieci? Jeśli rodziców cokolwiek niepokoi, zastanawia w zachowaniu dziecka to pytać, czytać i udać się do jakiegokolwiek specjalisty. Jeśli nie od razu do psychiatry dziecięcego, to chociaż do psychologa, logopedy. Jeśli ktokolwiek inny zauważy nietypowe zachowanie dziecka i powie o tym, to po prostu posłuchać (słyszałam, czytałam o rodzicach wypierających, obrażających się na takie uwagi) i działać jak najszybciej. Jedna pani psycholog mi powiedziała, że nawet jeśli diagnoza miałaby być na wyrost to terapia jeszcze żadnemu dziecku nie zaszkodziła, a zbagatelizowanie objawów opóźnia dostęp do pomocy, a im później dziecko trafi na terapię, tym trudniej będzie je „wyprowadzić”. Serdecznie dziękuję za udzielenie odpowiedzi na zadane przeze mnie pytania, ale nie tylko za to, przede wszystkim za otwartość, szczerość i serdeczność w trakcie codziennych rozmów w przedszkolu. Mam nadzieję, że dzięki tym odpowiedziom wielu ludzi zauważających pewne niepokojące objawy u swoich dzieci zgłosi się po pomoc, pomoże imi sobie samym. Izabela Szwast „Autyzm według L. Kannera jest inaczej rozumiany ,a mianowicie jako brak fantazji lub zdolności do kreowania rzeczywistości.”2 Autor wyodrębnienia grupy dzieci autystycznych, jako osobnej kategorii diagnostycznej, dokonując pierwszego opisu autyzmu u 11 dzieci. Wyróżnił szereg kryterialnych cech tego syndromu. Dwiema podstawowymi były:
Autyzm u dzieci rozpoczyna się bardzo wcześnie. Zazwyczaj pierwsze objawy zauważają zaniepokojeni rodzice - dziecko nie mówi, nie utrzymuje kontaktu wzrokowego i nie rozumie poleceń. Jakie są inne objawy autyzmu wczesnodziecięcego i rokowania dotyczące tego zaburzenia? Podpowiadamy! Autyzm u dzieci (inaczej autyzm wczesnodziecięcy) to zespół zaburzeń ze spektrum autyzmu związana z występowaniem zaburzeń rozwoju. Pojawia się zazwyczaj w pierwszych trzech latach życia dziecka, cztery razy częściej u chłopców. Jakie są objawy i rokowania autyzmu u dzieci oraz jak wygląda leczenie? Sprawdź!Autyzm u dzieci powstaje na skutek zaburzeń neurologicznych, które zakłócają pracę mózgu. Dziecko z autyzmem najczęściej przestaje mówić, zaczyna unikać kontaktów z ludźmi i jest niezainteresowane zabawą z rówieśnikami. Symptomy choroby niepokoją rodziców, którzy zaczynają zauważać dziwne zachowania swoich podopiecznych. Autyzm u dzieci daje szereg podobnych objawów. Dwulatek, który powinien już nazywać osoby, przedmioty i czynności i rozumieć proste zdania i polecenia, ma problem z tą sferą. Nie utrzymuje kontaktu wzrokowego z matką, ignoruje głośne dźwięki przy jednoczesnym zainteresowaniu cichymi dźwiękami. Dziecko z autyzmem nie czuje potrzeby nawiązywania kontaktu z rówieśnikami, a nawet własną rodziną. Nie rozumie uczuć i emocji innych osób i może reagować na nie w sposób nieprzewidywalny. Przytulone przez matkę może ją u dzieci upośledza trzy sfery życia danej osoby:Relacje społeczne: dziecko z autyzmem nie interesuje się innymi, nie inicjuje rozmowy i nie potrafi jej podtrzymać, utrzymuje dystans nawet w stosunku do bliskich mu osób, nie potrafi nawiązać relacji z rówieśnikami, unika kontaktu wzrokowego, reaguje nieadekwatnie do sytuacji (np. dziwnymi minami, grymasami). Komunikacja: dziecko z autyzmem zazwyczaj nie mówi lub może mówić śpiewnym, wysokim głosem, jak z maszyny, nie rozumie poleceń ani znaczenia słów "tak" i "nie", nie reaguje na własne imię, nieprawidłowo używa składni i fonologii, nie rozumie aluzji i metafor. Stereotypowe zachowania: objawy autyzmu u dzieci to również stereotypowe zachowania i ograniczona aktywność, dziecko z autyzmem nie toleruje zmian, może wykazywać dziwne zachowania w związku z zabawą - np. rozstawiać zabawki, zamiast się nimi bawić, u dzieci z autyzmem obserwuje się manieryzmy ruchowe, np. dziecko kręci się lub kiwa, macha rękami lub uderza głową. Autyzm u dzieci - inne objawyZaburzenia integracji sensorycznej:Zmysły dziecka z autyzmem nie potrafią ze sobą współpracować, dlatego może ono wykazywać charakterystyczne objawy zaburzenia integracji sensorycznej, żąda tylko określonych pokarmów, np. tylko słonych lub wodnistych, "papkowatych" i łatwych do przełknięcia, może nie tolerować pewnego materiału lub w ogóle ubrań, nie toleruje przytulania lub przeciwnie - uwielbia być mocno przytulane (może podchodzić do innych i ich mocno ściskać), przeszkadzają mu określone dźwięki, hałas. Mniej specyficzne objawy autyzmu u dzieci:Czasem autyzm trudno odróżnić od innych zaburzeń, np. upośledzenia umysłowego. Zaburzeniom ze spektrum autyzmu u dzieci mogą towarzyszyć inne reakcje ze strony organizmu, np. osłabienie odporności - dzieci z autyzmem mogą być podatne na alergie i infekcje z powodu uszkodzenia systemu immunologicznego, zaburzenia trawienia - zaleca się dietę bezglutenową i bez kazeiny, niedobór witamin i minerałów - dzieci autystyczne ze względu na problemy gastryczne i monotonną dietę mogą cierpieć na niedobór witaminy z grupy B, C, A, E, magnezu, selenu, cynku oraz chromu, osłabiona zdolność odtrucia organizmu - dzieci z autyzmem mogą łatwo zatruć się metalami ciężkimi. Autyzm u dzieci - rokowaniaAby rozwiać wszelkie wątpliwości, czy dziecko cierpi na autyzm, należy spotkać się ze specjalistą. Trafna diagnoza może ustrzec malucha przed deficytami rozwojowymi. Dziecku można i należy pomóc, dlatego działania należy podjąć jak krok w diagnozie autyzmu to wizyta u psychiatry dziecięcego. W dokładnym rozpoznaniu jednak bierze udział również psycholog, pedagog i logopeda. Wraz z podejrzeniem autyzmu u dziecka wykonywane są badania mające na celu wykluczenie innych zaburzeń, zespołu Retta, zaburzeń psychotycznych czy zespołu szybsza diagnoza, tym lepsze rokowania dla dziecka, które będzie w stanie zacząć odpowiednią terapię. Głównymi metodami stosowanymi u dzieci z autyzmem są terapia behawioralna i trening umiejętności społecznych, które uczą podstawowych metod komunikacji, np. zachowania kontaktu wzrokowego czy wykonywania prostych poleceń. Czasem wskazana jest farmakoterapia, jeśli dziecko wykazuje duże wahania nastroju lub zachowania autoagresywne. Powyższa porada nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku jakichkolwiek problemów ze zdrowiem należy skonsultować się z lekarzem. Bądź na bieżąco. Polub fanpage Zdrowie Radio ZET na Facebooku!
Większość dzieci z autyzm są zdiagnozowani po ukończeniu trzeciego roku życia, aw niektórych przypadkach autyzm można zdiagnozować już w wieku 18 miesięcy. Najskuteczniejszym sposobem leczenia jest wczesna interwencja, dlatego wszelkie objawy autyzmu u dzieci w wieku 3 lat powinny zostać ocenione przez lekarza profesjonalny .
Dotychczas leczenie autyzmu było praktycznie niemożliwe. Wyniki najnowszych badań naukowych dają nadzieję tysiącom rodziców, których dzieci mają autyzm - poważne zaburzenie rozwojowe. Okazuje się, że choroba, która do tej pory uważana była za niewyleczalną, może jednak całkowicie ustąpić. Autyzm w dużym uroszczeniu to choroba mózgu, uważana za jedno z zaburzeń rozwojowych, które daje objawy we wczesnym dzieciństwie (czytaj: Autyzm wczesnodziecięcy). Jako że mamy do czynienia z chorobą mózgu, jej objawy mogą być naprawdę różne. Czy leczenie autyzmu jest w ogóle możliwe? Autyzm nie ma jednego oblicza. Niekiedy jawi się w swojej stereotypowej formie - dziecko żyje jakby w "swoim świecie" i nie komunikuje się z otoczeniem albo też ma napady złości czy ataki agresji, które w podobnej formie mogą przytrafiać się także normalnie rozwijającym się dzieciom. Nic dziwnego, że mówimy raczej o zaburzeniach ze spektrum zaburzeń autystycznych (autism spectrum disorders - ASD), a ta nazwa obejmuje całą grupę podobnych schorzeń, w tym autyzm czy zespół Aspergera, uważany za jedną z najlżejszych form autyzmu. Leczenie autyzmu: objawy autyzmu Objawy autyzmu najczęściej obserwuje się w trzech pierwszych latach życia dziecka i zwykle wtedy specjaliści stawiają diagnozę. Wielu rodziców już wtedy decyduje się na odpowiednie terapię, które mają pomóc dziecku żyć z zaburzeniami. Na autyzm nie ma bowiem żadnego leku. Leczenie autyzmu: autyzm nie jest nieuleczalny Ale to, że leczenie autyzmu nie przynosi oczekiwanych efektów, nie oznacza jednak, że choroba jest niewyleczalna. Tak przynajmniej twierdzą amerykańscy naukowcy, którzy na łamach "Journal of Child Psychology and Psychiatry", zaprezentowali wyniki swoich badań. Wykazali w nich, że autyzm - wraz z wiekiem dziecka oraz latami przeprowadzanych terapii - ustępuje. Wysnuli więc tezę, że z autyzmu (ale nie każdej formy choroby!) można po prostu wyrosnąć. Leczenie autyzmu: projekt badawczy Jak naukowcy doszli do tych wniosków? Otóż zaprosili do swojego badania 112 autystyczne dzieci w wieku szkolnym, którzy mieli zdiagnozowany autyzm od wczesnego dzieciństwa. Przeprowadzili szczegółowy wywiad z rodzicami oraz nauczycielami dzieci, jak również poddali dzieci testom na inteligencję. Okazało się, że większość małych wolontariuszy dobrze radziło sobie z funkcjonowaniem w społeczeństwie, a zwłaszcza z komunikowaniem swoich potrzeb i interakcją z innymi ludźmi. Autorzy badania nie pokusili się o jednoznaczne rozstrzygnięcie, dlaczego u niektórych dzieci autyzm ustępuje. Nie przedstawili również danych liczbowych, jaki procent małych autystyków może wyrosnąć z choroby. Podkreślali za to, że niekiedy autystyczne dziecko dzięki swojemu IQ oraz odpowiedniej terapii rekompensuje braki w rozwoju wynikające z choroby i wydaje się być zdrowe. Zaakcentowali także, że wiele zależy od formy autyzmu i indywidualnych predyspozycji dziecka. Celem ich badania i zaprezentowania ich wyników było raczej pokazanie, że choroba nie zawsze oznacza wyrok i można oczekiwać, że w efekcie leczenia autyzmu, ustąpi.
Zabawa odgrywa istotną rolę w życiu każdego dziecka: rozwija, edukuje, pozwala na nabywanie nowych umiejętności społecznych, komunikację i kontakt z rówieśnikami. Myśląc o zabawie dla dzieci z autyzmem, musimy pamiętać, że podejmowane przez nie stereotypowe czynności nie mogą być traktowane jako właściwa rozwijająca rozrywka.
